Een koude wind blaast de wangen rood. Op de schepen met de Oekraïense vluchtelingen brandt de kerstverlichting; van over het water knipoogt een baken. Er is leven daarbinnen, warmte, iemand zal er rammelen met kopjes, er is een theepot, er klinken stemmen. Maar wie weet welke gedachten, wie weet hoeveel heimwee? Hierbuiten klotst het water ongezien langs koude oevers. En verder is er stilte, het zwijgen van norse mannen, van kilte doordrenkt en moegelopen.
moederziel alleen
op het pad langs de kade –
verregende kerst
zo grijs, deze dag
“hoe zou het thuis zijn”, denkt ze –
alleen de wind huilt
denkend aan de maan
en aan hoe ze glimlachte –
koude winternacht
ik weet niet waarom
maar deze nacht zonder maan
mis ik je toch zo…
Ben Joosten © 2024
Ben Joosten 