Nog een enkel blad valt langzaam omlaag tussen het rood en goud van alle bladeren die al gevallen waren; de lucht ruikt zo naar vocht en herfst dat het je koud om het hart slaat. En wat te denken van die vogels die daarboven in de opkomende duisternis in volmaakte stilte overvliegen, alsof ze de sfeer niet willen verstoren – waarheen vliegen zij? En waar komt dat onbestemde gevoel vandaan, dat als een brok in de keel blijft steken? Het is het voorlaatste seizoen. Ik krab het mos van grijs gewassen tegels. Dit is mijn huis; ik heb geen ander.
eerste herfststormen –
aan de Japanse esdoorn
geen enkel blad meer
door beregend glas
de avond zien vallen –
vlagen van weemoed
donkere avond –
achter de wolken schemert,
vaagwit, de herfstmaan
zo stil is het hier –
tussen mij en het duister
helemaal niets
© Ben Joosten 2023
Ben Joosten 
Bedankt Ben, het is prachtig.
<
div>Dát moet je doen